Als vrijwilliger bij een humanistische organisatie voerde Johanna vele gesprekken met mensen. In 'Dagboek van de mensenluisteraar' heeft zij enkele contacten uitgewerkt tot ontluikende portretten. De auteur wil zuiver het welzijn van kwetsbaren, de rol van hulpverleners en daarmee de noodzaak van een vangnet belichten. "Er is een groot aantal mensen met een echt verhaal. Onderwerpen die verstikkend zijn en bijna niet te verwoorden. Hanna die bedreigd werd door een stalker of Quinten, een man met stemmen in zijn hoofd. Al deze gesprekken maakten mij een bevoorrecht mens omdat de cliënten zo openhartig waren."