In de zomer van 1988 gaan Nicole en haar beste vriendin Marjolein na hun eindexamen op vakantie naar Benidorm. Samen met enkele klasgenoten willen ze een paar weken onbekommerd feestvieren – luieren op het strand, dansen tot diep in de nacht – voordat ze definitief een streep onder hun middelbareschooltijd zetten. Maar dan gaat het mis. Jaloezie. Ruzie. En een van hen zal Nederland nooit meer terugzien. Dertig jaar later ontmoet de 21-jarige Iris Peters een mysterieuze jongeman in het kunstenaarsdorp Bergen aan Zee, waar ze met haar moeder op vakantie is. Vanuit het niets biedt deze Patrick haar een baan aan bij zijn zeer succesvolle ICT-bedrijf. Het is het begin van reeks vreemde gebeurtenissen. Gebeurtenissen die in verband lijken te staan met wat er destijds in Benidorm is gebeurd…’

Als ze alles hebben verloren wat hun lief is, vlucht bijenhouder Nuri samen met zijn vrouw Afra weg uit Aleppo. Op hun reis door een gebroken wereld worden ze niet alleen geconfronteerd met de schokkende realiteit van het vluchtelingenbestaan, maar ook met een onuitsprekelijk verdriet: het verlies van hun zoon Sami. Het enige wat hen op de been houdt, is de wetenschap dat Nuri’s neef en zakenpartner Mustafa op hen wacht in Groot-Brittannië, waar hij opnieuw is begonnen met het houden van bijen. Want: ‘Waar bijen zijn, zijn bloemen, en waar bloemen zijn, is nieuw leven en hoop.’

De jonge Shell-employé Ludwig Smit kruipt steeds dichter op de huid van zijn vader, Johan Tromp, die tweeëndertig jaar lang de grote onbekende in zijn leven is geweest. Meester en knecht raken tot elkaar veroordeeld op Sakhalin Island, waar Johan Tromps daverende carrière in de oliebusiness wankelt als journaliste Isabelle Orthel zich aandient. Ludwig en zij delen een kortstondig maar pijnlijk verleden in Twente – en ook Tromp is op zijn hoede voor deze vrouw, die hij onder beroerd gesternte leerde kennen in de Nigerdelta. Intussen rijst de vraag of het verstandig is dat Ludwig de gedreven journaliste toegang verleent tot zijn wereldberoemde stiefbroer, de concertpianist Dolf Appelqvist. Appelqvists aan waanzin grenzende licht lijkt – eindelijk – dovende, ware het niet dat hij in het bezit is van een verloren gewaand derde deel van Beethovens pianosonate opus 111.