Het landje is klein, de gouden letters op het visitekaartje zijn groot. Na twintig seconden is de viceminister de kamer weer uit. Dat kan komen doordat wij onder het stof zitten. Wie onder het stof zit, die heeft moeten lopen en kan nooit belangrijk zijn. Een ander motto dat ze hier koesteren: beter groot in een klein dorp dan klein in een grote wereld. De Zwarte Zee is de grens van Europa en Azië en de ontmoetingsplaats van westerse en oosterse culturen. De kusten van de Zwarte Zee zijn het gebied bij uitstek voor wie de recente geschiedenis van Europa wil begrijpen. In scherp zonlicht, onder snel uit de grond gestampte wolkenkrabbers, te midden van bedwelmende vegetatie, vertellen deze kusten met een ongekende intensiteit het verhaal van de twintigste eeuw, van oprukkend nationalisme en kwetsbaar kosmopolitisme. ‘Wie de Zwarte Zee niet ziet, leeft slechts met een half hart,’ schreef Konstantin Paustovskij over de aantrekkingskracht van deze kustlijn. Olaf Tempelman en fotograaf Marco van Duyvendijk reisden vijf zomers langs de Zwarte Zee. Ze vertrokken vanaf de poort van de zee in Istanbul en keerden daar ook weer terug, na een omweg van achtduizend kilometer door Turkije, Bulgarije, Roemenië, Oekraïne, de Krim, Rusland, Abchazië en Georgië.