De grens tussen leven en dood is voor de mens, het enige wezen dat zich van die grens ten volle bewust is, iets mysterieus: aan onszelf kunnen wij die grens niet waarnemen. Maar in een gedicht, iets dus dat ons verplaatst in een andere wereld, een wereld met andere mogelijkheden en beperkingen dan de onze, kunnen wij die grens van beide zijden en zo lang we willen onder ogen zien. We moeten dan wel over de juiste poëtische kunstgrepen beschikken - en die levert ons Henk van der Waal in verrassende veelvormigheid. Met name aan de aloude paradox, de schijnbare tegenspraak, weet hij ongekende mogelijkheden te ontlokken. Hij slaagt erin onze gevoelens zo te bespelen als ons nog niet is overkomen.