De moeder in Familieberichten voert een stille oorlog. Ze vecht tegen demonen die te sterk voor haar zijn. op een dag is ze verdwenen.

'We zaten in de huiskamer met gesloten gordijnen sigaretten te roken. We probeerden te raden waar ze heen was gegaan, of ze in verwarring was vertrokken of juist gedecideerd, of de leesbril en de huissleutels wilden zeggen dat ze terugkwam en we straks gemorrel bij de voordeur zouden horen. Als we naar beneden renden en de deur opendeden, zou ze voor onze neus staan, verkleumd en verwezen. Dat mag je nooit meer doen, Toosje, zouden we zeggen en we zouden haar thee met rum te drinken geven, haar in bed stoppen en niet meer uit het oog verliezen. Maar er gebeurde niets.'

Familieberichten beschrijft, tegen de achtergrond van de Golfoorlog, de zoektocht naar een moeder, naar haar geschiedenis en de rol die ze speelde in het leven van haar dochter en haar tweede man, 'oom Max'. In een onderkoelde maar beeldende stijl mengt Chantal van Dam tragiek met droogkomische observaties, liefde met oorlog.