Decennia nadat ze Auschwitz heeft overleefd staat Bronia op het punt om haar man Louis en haar dochter Evelyne iets te vertellen over wat haar in het kamp is overkomen. Iets zo verschrikkelijk dat ze het nooit onder woorden heeft kunnen brengen en dat haar tegelijk slachtoffer maakt én laat lijden aan een onverdraaglijk gevoel van schuld. Ze stelt het moment tot het uiterste uit en in de uren daaraan voorafgaand herbeleeft ze wat haar leven heeft bepaald en zal blijven bepalen. ‘De woorden, merkte ik na terugkeer uit Auschwitz, hadden voor mij een andere betekenis gekregen. Tussen dezelfde woorden, die van Louis en die van mij, strekte zich een leegte uit die onoverbrugbaar bleek.’